2016 Staltafel

De tijd en de stad Deventer heeft het oorspronkelijke dorp Colmschate veranderd. Dat is door veel mensen in Colmschate ervaren als een inlijving en daarmee een verlies van eigenheid. Die ontwikkeling is echter onherroepelijk, zo gaat het in de tijd! Er zijn zo maar weinig dingen echt onveranderlijk. Het is echter onze stellige overtuiging dat de sporen van dat authentieke en oorspronkelijke dorp in meer of mindere mate altijd zichtbaar zullen blijven. Ondanks stedenbouwkundige of demografische veranderingen; iets van dat oorspronkelijke zal altijd herkenbaar en leesbaar zijn. Dat we ons bewust kunnen worden van juist die sporen, daar willen wij met ons voorstel aan bijdragen.Deze opdracht gaat niet alleen over het dorp Colmschate dat verdwijnt. Het gaat over dingen die voorbij gaan of verloren zijn. Het is logisch en menselijk dat je dan met weemoed en verlangen terug denkt aan de tijd dat het er allemaal nog was. Toen de achterdeuren nog voor iedereen openstonden, je met het hele dorp aan tafel kon, de klompen op het grindpad hoorde of een kar die ratelt op de keien, een juffrouw op een fiets en natuurlijk is er het verlangen naar het tuinpad van een vader. Dit heeft naar ons idee ook te maken met het huidige tijdsgewricht! Het dagelijks leven van nu is snel, veranderlijk, industrieel, urbaan en mondiaal.

En als reactie daarop is er kleinschaligheid, ambachtelijk, lokaal, samenkomen en intimiteit. Je kunt de tijd niet stil zetten, maar je kunt wel ergens even stil bij staan.

De kern van ons idee is om een blijvend moment in tijd en ruimte te creëren. Een kunstwerk dat een tastbaar en blijvend spoor is naar de geschiedenis, maar ook een vast punt op het plein. Een moment in het nu, met een aanleiding om herinneringen op te halen! Zoals dat normaal gesproken ook gaat wanneer je met dorpsgenoten aan een tafel zit. Weemoedige herinneringen van ‘dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkind’ren in de klas’. Naar dat informele, maar oh zo vertrouwde samen zijn aan een tafel, daar willen wij naar toe. Ook al is het een schijnbaar achteloos moment in het voorbij gaan, maar die tafel zal er zijn. Een dorpstafel die er altijd is, een vaste waarde op het plein.

Staltafel

Aan de rand van het plein, aan de kant waar eerder de dorpsschool stond, dicht bij de splitsing en aan een belangrijke route in het dorp. In die hoek staat een zeer robuuste lage tafel tussen de bomen. In oppervlak een kleine studentenkamer.  De tafel is in z’n geheel ambachtelijk samengesteld uit forse houten balken. Eikenhout, net als de bomen! De balken lopen allemaal in de lengte richting van de tafel. Uit de balken van het tafelvlak, groeit aan één kant van de tafel, vloeiend een schuilstal. In de dakvorm zit een lichte verwijzing naar een kapschuur. Het lijnenspel en de maat van de balken van zowel tafelblad als schuurtje lopen helemaal in elkaar over.

De tafel is gemaakt op zit hoogte. De tafel heeft 5 poten, refererend aan het dorp en de vier buurtschappen. Vier poten op de hoeken en één midden onder het blad.  De poten zijn stevige dikke blokken van gestapeld eikenhout. Aan de binnenzijde zijn de blokken rond weggezaagd, waardoor het lompe blok toch elegant overloopt in het tafelblad. Dit eikenhout en de manier waarop het verwerkt en geconstrueerd is, maakt dat deze tafel met z’n hutje helemaal op z’n plaats is in het buitengebied.

Uit het tafelblad groeit als het ware een schuilhutje. Het is in de breedte van de tafel geplaatst en is van voor tot achteren open. Voor de rest is het gesloten en helemaal in verloop met de opbouw van het tafelblad.  Het beeld is evenwichtig in maatvoering en verhoudt zich volgens de Gulden Snede!  Dit hutje is niet leeg, want het wordt bewoond door een kleine, maar volwassen en stevige pony! Het is een bronzen pony die parmantig vanuit haar stal het dorp in tuurt. Waar de tafel ruig en robuust is, daar is de pony van een edelmetaal, verfijnd gemodelleerd en gegoten. Dit is dan ook meteen haar schuilstal en zij vult ‘m goed.