2012 Takkelingen

Over de school Het is niet verwonderlijk dat zich bij deze school, los van wat er in de opdrachtbrief aangedragen wordt, het thema “vogels” als vanzelfsprekend op de voorgrond dringt. Dat zit niet alleen in de naam van de school. Ook in de organisatie zijn vogels en vogelnamen volop aanwezig. Het gebruik van vogels is opgenomen in een collectief beeld dat de school hanteert. Ook in onze beeldvorming heeftdat beeld zich opgedrongen. Het is niet zozeer een letterlijk beeld van de vuurvogel waar wij ons op richten. Wat ons vooral interesseert is wat de Vuurvogel voor de school betekent. Het is in onze ogen de zeldzaamheid, het unieke en de bijzondere eigenschappen van de Vuurvogel die een metafoor zijn voor het bijzondere dat in ieder kind schuilt. Wij zien vooral het belang dat juist deze school heeft om die bijzondere kwaliteit van ieder kind te herkennen en te koesteren. Dat raakt het wezen van deze school.

Takkelingen. De analogie met de vogelwereld gaat natuurlijk verder. Niet alleen het gezin, maar ook de school kan gezien worden als een veilig nest. Een beschermde omgeving waar in kinderen de mogelijkheid krijgen vaardigheden te leren en te oefenen, om later volwaardig en zelfstandig te kunnen functioneren. Het uitvliegen is dan het doel van de oefening. Voor onze eigen beeldvorming hebben wij dan ook gekeken naar jonge vogels: Takkelingen. Takkelingen zijn jonge Ransuilen van een aantal weken oud die nog niet kunnen vliegen, maar al wel het nest uitkruipen en in de takken van de nestboom klauteren, zo goed en zo kwaad als ze kunnen. Ze willen als het ware al de wijde wereld in, ze zijn nieuwsgierig en ondernemend. Ze willen heel graag, maar ze kunnen het nog niet helemaal. Ze zijn eerder koddig en aandoenlijk, dan dat ze als een volwassen uil het beeld met zich mee dragen van wijsheid en kennis. In hun drang de wereld te ontdekken vallen ze, bij de capriolen die ze maken, soms uit de boom. Met hun klauwen en snavel klimmen ze dan weer terug in de boom. Voor een gedreven Takkeling is het streven naar zelfstandigheid een uitdaging die hij vol vertrouwen aangaat. Dat is het beeld van de Takkelling zoals wij dat graag zien en waarin deze school zich kan herkennen.

Sculptuur. Voor het beeld hebben wij gekozen voor twee vogelachtige figuren. De figuren zijn gemodelleerd naar een menselijk lichaam, maar hebben onmiskenbaar vogelkarakteristieken in zich. Het menselijk aspect is nog wel herkenbaar, maar sterk gereduceerd. Ze zijn een beetje dikkig en wat onbeholpen, zoals Takkelingen dat kunnen zijn. De figuren zijn helder en eenvoudig van vorm, waardoor de aandacht vooral uitgaat naar lichaamshouding, het kleine tuitje bij de kop, de navel op de buik en vooral het meer gedetailleerde verendek. De vogelkenmerken overvleugelen daardoor het menselijke in de vorm. De figuren komen duidelijk uit hetzelfde nest, maar de vogelkenmerken hebben zich bij elk op een verschillende manier ontwikkeld. De een is echter ook wel wat volgroeider dan de ander. De grootste van de vogelfiguurtjes is hoog op de gevel geplaatst en staat op een soort van neststok die uit de muur steekt. Bij deze figuur heeft zich rond zijn torso, vanaf de schouders een verendek ontwikkelt. Een korte verenmantel die nog net de navel op de buik vrij laat. Het zou een aanzet tot de vleugels kunnen zijn, die nog wat verborgen liggen op de huid. De grootste heeft dan wel de maat van een volwassen man, de lichaamsverhoudingen van beide figuren maakt echt duidelijk dat het hier om vogelkuikens gaat. De grootste staat wat gespannen op zijn stok, alsof hij op het punt staat zich te strekken naar het hoogste punt, de dakrand. Al lijkt hij nog wat onzeker, zijn kleine tuitje staat vastberaden gericht op de daklijst. Er is misschien sprake van een kleine aarzeling, wachtend op het goede moment om met een grote stap zijn horizon indrukwekkend te verbreden.

De kleinere figuur zit wat lager op de gevel op een vergelijkbare neststok. Bijdeze figuur hebben zich de veren alleen ontwikkeld op de onderbenen, maar de rest van zijn lichaam is nog naakt. Een wat kaal babykuikentje, goed doorvoed, maar nog wel een beetje hulpeloos. Al kijkt hij op naar zijn grotere broertje, hij is tevreden met zijn positie. Hij blijft voorlopig nog even op zijn stok. Hij is ontspannen en kijkt aandachtig naar de ander. Hij weet dat ook zijn moment voor de wereld er zal komen. Er is tussen beiden een grote verwantschap. Ze zijn heel eigen, het zijn individuen, maar ze staan niet alleen.