2010 Geen schoen zo groot of er past wel een voetje in

Verdeeld over de gevel, als een knikkerspel dat even is blijven liggen, zijn kiezelachtige bolvormen aangebracht. Zij doorbreken door hun vorm en plaatsing de formaliteit en de strengheid van de gevel. Maar vooral creëren zij een speelveld, bijna als een toneelsetting, waar een groter avontuur zich afspeelt.

Op een iets grotere kiezelvorm op de gevel, boven de plaats waar de hoofdentree zich bevindt, staan twee grote bronzen dames pumps. Glanzend gepoetst en met een warm gouden gloed, alsof ze zo uit de kledingkast van mama komen. In de pumps, parmantig en kordaat, staat enkele stoer meisjes figuur. De handen in de zij, het jurkje klokt mooi om haar beentjes. Met het hoofd iets omhoog, kijkt ze uitdagend de wereld in, een eigenwijs neusje priemt parmantig uit het kinderhoofd, de haren door het spelen een beetje in de war. Het zijn waarschijnlijk haar moeders schoenen waar ze vol trots in staat. In haar eigen ogen passen ze perfect.

Op het hoofd van het meisje balanceert, als in een circusact, een jongensfiguur in een eigentijdse skatebroek. Op zijn hoofd een iets te grote mannenhoed. Ook de hoed, een klassiek borsalino model, is net als de pumps van goudglanzend gepolijst brons. Van zijn papa en misschien stiekem van de kapstok geplukt. Van onder de hoed steekt zijn neusje fier naar voren. Hij is zo geconcentreerd dat zijn neus er door wat langer lijkt te zijn gegroeid. Zijn korte armpjes zijwaarts gestrekt, met zijn linker arm zoekt hij een evenwicht richting de gevel, in de rechter heeft hij een lange stok. Aan het einde van de stok hangt een bronzen bel, een ouderwetse vertrouwde schoolbel. Als hij zijn best zou doen, en dat doet ie, zou hij zo telkens weer de nieuwe schooldag in kunnen luiden.

Beeld

In ons voorstel gebruiken wij vooral de beeldtaal van de kinderwereld. Het is de beeldtaal van de cartoon en de strip, het is de taal van de gamewereld; van Wii, SuperMario en Pokémon. Het is de taal van kinderen die in een eigen sprookje figureren. Een universeel rollenspel waarin kinderen hun ouders spelen, nieuwsgierig naar de wereld van de volwassenen. Dit beeld verhaalt van het opgroeien van een kleine naar een grote wereld, van kind naar volwassenheid. Tussen schoenen en hoed zijn de kinderen volwassenen in de dop.

Daarin speelt de school een belangrijke rol. Opgroeien is leren, spelen, oefenen, volwassenen imiteren. En als het leven als een vat vol uitdagingen is, dan wil je als school toch zeker dat jouw kinderen die uitdagingen vol vertrouwen aan durven te gaan. Dat zij nieuwsgierig verder reiken, de toekomst tegemoet. Dit beeld laat zich lezen als een avontuur, speels en invoelbaar voor iedereen. Kinderen identificeren zich met de school waar zij op zitten, als bij de entree een helder, herkenbaar en uitnodigend beeld hen als het ware opwacht, dan bevestigd dit ook het gevoel dat zij hier op hun plek zijn. Dat deze school een deel van de wereld is waar ze graag willen zijn.

Gevelbeeld

Op het eerste gezicht staat het verhalende karakter van het beeld op de voorgrond. Dat neemt niet weg dat er zich op de gevel een rijk vormcontrast openbaart, waarbij de uitbundigheid van de sculptuur goed in toom wordt gehouden door de belijning in de architectuur. De bronzen elementen in de sculptuur, de pumps, de hoed en de bel, hebben hun eigen intense glans en kleur, met een specifieke uitstraling. De rest van de figuratie wordt uitgevoerd in een eigentijdser materiaal, strak glanzend gespoten polyester. De kleur hiervan is juist een ingetogen monochroom. Het specifieke karakter van het brons geeft het polyester bijna de uitstraling van porselein.

Het is een rijk beeld, er is veel te zien, maar de complexiteit in de opbouw van de figuratie is in wezen te herlijden tot eenvoudige vormen. Als tekenachtige bouwstenen in een stripfiguur. Dat maakt de beeldopbouw evenwichtig en vloeiend. Met duidelijk begin en eindpunten en ontstaan er heldere en sterke contouren. Dit beeld maakt van deze gevel de voorkant van de school, de entree, want hier treedt zij met een duidelijk gezicht naar buiten. Dat is de uitstraling die wij nastreven.

Geen Schoen Zo Groot…..  kent u die uitdrukking? Geen schoen zo groot of er past een voetje in. Anders gezegd, geen uitdaging zo groot of er is een antwoord op. Dat is hier natuurlijk wel van toepassing. Dat is ook de rede dat dit de werktitel van ons beeldvoorstel is.

Wandsculpturen

Op strategische zichtplekken bij de trappen in het trappenhuis, plaatsen we op de wand een aantal (6) van de kiezelachtige bolvormen die we ook op de buitengevel zien. De vorm is enigszins aangepast, ze zijn met name afgeplat vanwege de beperkte ruimte in het trappenhuis. Kleur en materiaalgebruik (polyester) is hier dezelfde als op de gevel. Wat we nog op deze cirkels toevoegen is een haast iconisch gebruik van de verschillende elementen die ook in de buitensculptuur te zien zijn. Opnieuw in brons en op eenzelfde manier glanzend gepolijst, maar nu in een miniatuur versie. In deze verkleinde versie zien we de pumps, de bel, de hoed en de beide figuurtjes terug komen. Ook de verzameling kiezelsteentjes zijn hier in een bronzen uitvoering als het ware als een knikkerspel zichtbaar. Op elk van de afgeplatte bolvormen is een andere combinatie van elementen zichtbaar en ook verschillend van de buitensculptuur.

Door de omgekeerde maatverhouding ontstaat er een haast landschappelijke uitstraling, als eilandjes op de wand. De wandsculpturen worden daarmee kleine vertellingen die verhalen van een sprookjesachtige wereld. De figuurtjes de ontdekkers en scheppers van hun eigen wereld. Dit maakt dat de tweeledige opdracht van de entree buiten en het trappenhuis binnen goed in elkaar overgaan. Het weerspiegelt op een bijzondere manier het grote avontuur dat kinderen beleven op hun weg van een kleine naar een grote wereld.