2006 Wish I could lift you up

Situatie

De plek die het kunstwerk is toebedeeld is de wachtruimte bij de onderzoekkamers. Omdat deze wachtruimte zich uitstrekt naar de volle hoogte van het gebouw, is er sprake van een duidelijk onderscheid met de rest van de (begane grond) ruimte. In die hoogte is er tegelijkertijd bovenlicht aanwezig en dat maakt de ruimte speciaal. In de beleving van de ruimte is de opwaartse richting bepalend en het (dag)licht versterkt juist die openheid en creëert een sfeer van lucht en ruimte. Het zijn vooral die kwaliteiten waar wij in ons voorstel op reageren en die wij willen benadrukken. Het is ons duidelijk dat degene die bij het RISO komen en van de wachtruimte gebruik zullen maken, zich in bijzondere omstandigheden bevinden. Mensen die geconfronteerd worden met een ernstige en bedreigende ziekte. Dat geeft een grote mate van onzekerheid en het kan mensen ook kwetsbaar en angstig maken. Wij zien dat daar in het ontwerp en de aankleding van het gebouw absoluut rekening mee wordt gehouden. Er is een zichtbare opzet om vooral geen klinische en onpersoonlijke uitstraling te laten ontstaan. Door inzichtelijkheid en routing in het gebouw wordt het moment van ‘je verloren voelen’ zo veel mogelijk vermeden. Het materiaal gebruik, texturen en de specifieke kleuren zijn er op gericht om vooral een aangename en prettige sfeer te creëren. Het vertrekpunt is om voor cliënten de situatie zoveel mogelijk hanteerbaar en dragelijk te maken. Eigenlijk probeert iedereen dat wat al zo zwaar is lichter te maken.

De organisatie

De artsen en medewerkers van het RISO zelf zijn natuurlijk degene die in een behandeling en in begeleiding daadwerkelijk iets wat moeilijk en zwaar is lichter kunnen maken. Wij kunnen dat niet, niet direct of in die mate. Wat wij wel kunnen is met verbeelding en sfeer een toon neer zetten. Als je tijdens de ideeënvorming open staat voor alles, kan het gebeuren dat dingen zich vanzelf aandienen. Een liedje op de radio, waarbij een zin zich op de voorgrond dringt; “ ..Wish I Could Lift You Up…” . (Sjako – Hurt(I Wish)) Ineens is het juiste gevoel benoemd, de kern geraakt; “ ..Wish I Could Lift You Up…” Dit verlangen, deze emotie, is de toon en de intentie waarmee wij ons kunstwerk voor het RISO willen omlijsten. Vooral ook omdat wij het gevoel hebben dat dit ook de essentie is waar het bij het werk van het RISO om draait. Hier zijn mensen voor mensen aan het werk en wat kan iemand voor een ander betekenen; Wish I Could Lift You Up. Er valt hiermee echter nog meer op zijn plaats, de betekenis van de ruimte zelf. De wachtruimte waar de kunsttoepassing moet komen heeft namelijk precies die ruimtelijke kwaliteiten die dit uitgangspunt als vanzelfsprekend ondersteunen.

het verhaal

Dit is het verhalende in ons beeld. Dat wat normaliter groot, log en zwaar is, kan op een bepaalde manier licht en moeiteloos blijken.Dat maakt ons beeld ook herkenbaar en toegankelijk. Bovendien isde olifant een dier waar met respect en affiniteit naar gekeken wordt.Wat ons echter net zo belangrijker lijkt is de beleving ervan in de ruimte. Hoewel de hoogte en het (boven)licht van de wachtruimte vooral te beleven zijn als je er ook daadwerkelijk bent, kondigt het zich al van een afstand aan. Er is een natuurlijke richting naar die hoogte en het licht. Er wordt al van een afstand een verwachting gewekt en mensen zijn geneigd daarin mee te gaan. En dan is daar een zwevende olifant, gracieus en vol licht, boven de hoofden van de mensen. Een olifant die moeiteloos mee gaat met de natuurlijke richting van de ruimte. Dat is niet alleen opmerkelijk en bijzonder, maar vreemd genoeg ook vanzelfsprekend en aanstekelijk. Het zal verrassen en het kan de aandacht van mensen meevoeren omhoog. Naar andere gedachten, al is het maar voor even.

Materiaal en ruimte

De olifant is een sculptuur van reële proporties. Het heeft zeker volume, maar nagenoeg geen massa. We laten in feite alleen de huid zien. En die huid is gemaakt van glasvezel versterkt polyester. Dit is een licht en sterk materiaal met een zekere transparantie. Hoe dunner de huid, des te groter het lichtdoorlatende vermogen is. Zoals wij het hier gebruiken heeft het een lichtgroenige naturelle tint. Bij direct zonlicht lijkt dit materiaal, vermoedelijk door de glasvezel, als het ware op te lichten. De sculptuur is niet uit één stuk, maar opgedeeld in verschillende schaaldelen. De verschillende delen zijn op flensnaden met elkaar verbonden door middel van blindklinknagels. Met elkaar vormt dit een sterk en solide geheel. Omdat de flensnaden iets dikker zijn, zal daar de transparantie van het materiaal geringer zijn. De flensnaden zijn daardoor als een belijning goed zichtbaar en werken dan ook mee in het beeld. De opdeling van het beeld is niet alleen praktisch, maar ook visueel noodzakelijk. Het geeft het beeld een inzichtelijke structuur. De belijning van de flensnaden loopt met de vorm van de sculptuur mee, ronde vormen en golvingen in het beeld worden daardoor juist versterkt en zichtbaar. Een organische vormtaal die contrasteert met het architectonische kader van de ruimte zelf.

De positie van de olifant is in het bovenste gedeelte van de wachtruimte, een deel van de achterpoten is nog in het begane grond volume. Er is min of meer sprake van een gestolde zwem beweging. De richting van de sculptuur is in de diagonaal van de ruimte, van rechtsonder naar linksboven. De achterpoten laag en de slurf reikend naar het bovenlicht. Het geheel wordt met een aantal dunne staalkabels op zijn plek gehouden. In dit deel van de ruimte is er daglicht. Dat verandert met de stand van de zon en de tijd van het jaar. Die veranderingen in het licht zullen ook zichtbaar zijn in het beeld, dat verandert mee. De sculptuur is hol en transparant; vanaf verschillende posities zitten daardoor verschillende lagen achter elkaar. Samen met het effect van het licht geeft dit telkens een ander beeld. Bovendien laten wij de voetzolen in het beeld open, waardoor er posities ontstaan waarbij je ook echt in het beeld kan kijken.