Der Blaue Junge

Niet ver achter het huis ligt het labyrint. Aan het eind van de tuin, aan de andere kant van het pad, achter de zwarte bessenstruiken, daar ligt het.

Er is een opening tussen de struiken waar ik doorheen kruip. En dan schuif ik op mijn buik onder het prikkeldraad door, zo de eerste gang in.Omdat ik hier altijd begin is dit eerste stuk eigenlijk wel breed.Eerst kruip ik een stukje door een bestaande gang, maar op een gegeven moment ga ik gewoon links of rechts de wand in en maak dan vanzelf een nieuwe gang.

Zodra ik met mijn voeten uit de bestaande gang ben en helemaal in het nieuwe deel lig, blijf ik heel stil liggen. Ik weet nooit precies hoe lang ik zo lig, maar er is een moment dat ik alleen nog maar de warmte van de grond onder mij voel, de ruis van insecten en het geritsel van veldmuisjes om mij heen hoor en in de geelgroene grassprieten voor mij slechts één groot volume zie. Door dat groene lichaam zoek ik mij al kruipende een weg.

Het labyrint is eindeloos en ook al kruis ik bestaande gangen, ik weet niet meer van wie of van wanneer ze zijn. Veel gangen verdwijnen weer en ik weet haast zeker dat ik hier niet de enige ben. Ik ben nooit bang, want een ware held wijst de weg. Ik weet nog steeds niet of het labyrint eindigt, zo ver ben ik nog nooit gekomen.

Met mijn hoofd in een aureool van steil gras kijk ik naar de blauwe lucht. De warmte trilt en kriebelt op mijn lome lichaam. Stuifmeel zindert in de lucht. Gek, van heel dichtbij zingt een vogeltje. Mooie ring-tone. Shit.” ja, hoi,…..nee, sorry, ik kom er aan. …. tot zo, ja, doei “.Met tegenzin kom ik overeind en sta opeens gewoon midden in een weiland met hoog gras.